Tag: Courage and Dignity


മണ്ണിൽ പലപല കുഴിയുണ്ടാക്കി…

Posted on by ministhy

അല്പത്തം അഥവാ അല്പത്തരം അഥവാ നീചം അഥവാ വിലകുറഞ്ഞ പ്രവൃത്തി അഥവാ petty /demeaning എന്നിങ്ങനെ മനുഷ്യന്റെ പല സംസാരങ്ങളേയും , പ്രവൃത്തികളേയും ദൈനം ദിന ജീവിതത്തിൽ കാണാൻ സാധിക്കുന്നു.
സോപ്പിട്ടു നില്കാത്തവർക്കാണ് സാധാരണ ഗതിയിൽ ഇത്തരം വാക്-വൃത്തികൾ നേരിടേണ്ടി വരുന്നത്.

‘അമ്പട ഞാനേ!’ എന്ന് വിചാരിക്കുന്ന, വിശ്വസിക്കുന്ന, അല്പരുടെ ആധിക്യമാണ് ഭൂമിയിൽ.

അവരില്ലെങ്കിൽ ഭൂമി അച്ചു തണ്ടിൽ നിന്നും താഴെ വീഴും, സുനാമികൾ ഉയരും, സൂര്യൻ ആകാശത്തിൽ നിന്നും മായും! അതവർ ആത്മാർഥമായി വിശ്വസിക്കുന്നു. അവർക്കു മരണമില്ല, ആരോഗ്യ പ്രശ്ങ്ങൾ ഒരിക്കലും ഉണ്ടാവുകയില്ല, അവർ ഭൂമിയിൽ നിന്നും ഒരടിപ്പൊക്കത്തിൽ സഞ്ചരിക്കുന്ന മഹത്തുക്കളത്രെ!

അങ്ങനെയുള്ള ആ മഹത്‌വ്യക്തികളെ നിങ്ങൾ വേണ്ട പൂർവം, ഉപചാരപൂർവ്വം മാനിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ, നിഴൽക്കുത്ത്‌, നേരിട്ടുള്ള ആക്രമണം, പിന്നിൽ നിന്നുളള അപവാദ പ്രചാരണം, പാർട്ടികളിൽ നിങ്ങളുടെ പേര് പറഞ്ഞുള്ള അട്ടഹാസവും പൊട്ടിച്ചിരിയും…അങ്ങനെ പല പല വിഭവങ്ങൾ സദ്യയിൽ വിളമ്പും.

പണ്ട് ‘അയ്യോ, നാട്ടുകാരെന്തോന്നു പറയും!’ എന്ന് ഉപദേശിച്ച ഒരു സത്‌സ്വഭാവിയോടു അച്ഛൻ ചിരിച്ചോണ്ട് പറഞ്ഞത് എനിക്ക് നല്ല ഓർമ്മ.
‘ചത്ത് പോയാൽ , ആരും വന്നില്ലെങ്കിലും, കോർപ്പറേഷൻ കുഴിച്ചിട്ടോളും. നിങ്ങൾ പാട് നോക്കി പോ!’

(വേറൊരു ആളുടെ അഭിപ്രായത്തെ പേടിച്ചു ജീവിക്കുന്നതിനേക്കാൾ ഭീകരമായ അവസ്ഥയുണ്ടോ? താലിബാനും അത് തന്നെയല്ലേ ചെയ്യുന്നത്? പെൺകുട്ടികൾ പഠിക്കരുത്!)

എന്തായാലും ചുറ്റും കേൾക്കാറുണ്ട് ധാരാളം : ‘ എല്ലാവരെയും ബഹുമാനിച്ചു വേണം കഴിയാൻ…പദവിയിൽ ഇരിക്കുന്നവരോട് എന്തിനാ വെറുതെ പോർവിളി?’
ബഹുമാനം അർഹിക്കുന്നത് പദവിയിൽ ഇരിക്കുന്നത് കൊണ്ടല്ല, മറിച്ചു ഒരാളുടെ വാക്കുകളും പ്രവൃത്തികളും കൊണ്ടാണ്.
എന്റെ കൂടെ ജോലി ചെയുന്ന പ്യൂൺ മുപ്പതു കൊല്ലമായി സേവനത്തിൽ. എത്രയോ കമ്മീഷണറുമാരെ ആ സാധു കണ്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നെ ‘സർ’ എന്നാണ് സംബോധന ചെയ്യുന്നത്., ആ ആത്മാർഥത, അതെന്നെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു. ആ സമർപ്പണ മനോഭാവം, ജോലിയോടുള്ള commitment അതെന്നെ വിനയാന്വിതയാക്കുന്നു. ആ മനുഷ്യനെ ഞാൻ ബഹുമാനിക്കുന്നു. കൊടും തണുപ്പിൽ, രാവിലെ പത്തിരുപതു കിലോമീറ്റർ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി എന്റെ ഓഫീസിൽ എത്തുമ്പോൾ ഞാൻ പറയും, ‘രാംസഹായി, ഹംകൊ ആപ് സെ കാഫി പ്രേരണ മിൽത്തെ ഹൈ’.

സമൂഹത്തിന്റെ മറ്റേക്കൊമ്പിൽ ഇരുന്നു പരദൂഷണം പറയുന്ന, വീമ്പടിക്കുന്ന, മറ്റുള്ളവരെ ഇകഴ്ത്തുന്ന, ആൾക്കാരെ കാണുമ്പോൾ ഞാൻ പണ്ട് അച്ഛൻ പറഞ്ഞതോർക്കും, രാംസഹായിയെ ഓർക്കും, പിന്നെ മിണ്ടാതെ എന്റെ പണി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങും. അവർ അവരുടെ നേരമ്പോക്ക് നടത്തട്ടെ, നമുക്ക് ചെയ്യാൻ എന്തൊക്കെ നല്ല പ്രവൃത്തികൾ കിടക്കുന്നു.

ശുഭ നവവർഷം !


ശബ്ദ-കോലാഹലങ്ങളിൽ പതറാതെ…

Posted on by ministhy

പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ കണക്കു വയ്ച്ചു നോക്കുമ്പോൾ, തീരെ ചെറിയ അംശം മാത്രമായ ഒരു മനുഷ്യ ജന്മത്തിൽ/ ആയുസ്സിൽ, നാം, മറ്റുള്ളവർ പറയുന്നതിന് അർഹിക്കുന്നതിനേക്കാൾ മഹത്വം നൽകുന്നു. സ്വന്തം ലക്ഷ്യങ്ങളെ നിസ്സാരവത്ക്കരിക്കുന്നു.

എന്തെങ്കിലും ഒരു ഉറച്ച തീരുമാനത്തിൽ ഒരുവൻ/ഒരുവൾ എത്തി എന്നിരിക്കട്ടെ: അത് സ്കൂളിൽ, കോളേജിൽ, ജോലിയിൽ, പ്രണയത്തിൽ, വൈവാഹിക ജീവിതത്തിൽ, കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ, എന്തെങ്കിലും ആകട്ടെ, പല പല അഭിപ്രായ പ്രകടനങ്ങൾ സാധാരണ കുടുംബത്തിൽ നിന്നും/സമൂഹത്തിന്റെ വിഭിന്ന യിടങ്ങളിൽ നിന്നും വരും:

‘ആൾക്കാർ എന്ത് പറയും?”
‘ശ്ശ്! അയൽക്കൂട്ടം എന്തൊക്കെ കുറ്റപ്പെടുത്തും!’
‘തല നിവർത്തി നടക്കാൻ കഴിയുമോ?”
‘ മറ്റുള്ളവരുടെ മുഖത്തു എങ്ങനെ നോക്കും?”
‘ എടുത്തു ചാടി അങ്ങനെ പലതും തോന്നും…’
‘എല്ലാവരും ചെയുന്നത് ചെയ്താൽ പോരേ ?’

ഇതിന്റെ ഏറ്റവും രസം, നമ്മൾ എങ്ങനെ ജീവിക്കണം എന്നുള്ളത് തീരുമാനിക്കേണ്ട അധികാരം ഇവരുടെ കൈയിൽ ആണെന്ന് തോന്നും!

വേറിട്ട് നടക്കാൻ തീരുമാനിച്ചാലോ? പിന്നെ ‘shaming’ പരിപാടിയായി .
കൂസാതെ നാം നമ്മുടെ സമയവും, ഊർജ്ജവും നമ്മുടെ ലക്ഷ്യങ്ങളുടെ നേർക്ക് മാത്രം ഫോക്കസ് ചെയ്താലോ?
ദൃഢശക്തിയുള്ള വ്യക്തിയുടെ സാഫല്യം കാലക്രമേണ എല്ലാവരും അംഗീകരിക്കും.ഇനി ചില ആളുകൾ അംഗീകരിച്ചില്ല എന്നിരിക്കട്ടെ…എന്താ, നമ്മുടെ ഉറക്കം നഷ്ട്ടപ്പെടുത്താനോ?
ഇതേ സമൂഹം, ഇതേ ആൾക്കാർ, ഇതേ അയൽവാസികൾ …അവർ അന്നും ഇന്നും ‘Nothing succeeds like success…’ എന്നതിന് പിറകിൽ ഓടുന്നവരാണ്.

**

ശവമായി തിരിച്ചു വന്ന മകളുടെ ശരീരത്തിന് മുന്നിൽ, ‘അയ്യോ രക്ഷിക്കണേ എന്ന് കരഞ്ഞു പറഞ്ഞ അവളെ തിരിച്ചു നിർബന്ധിച്ചു പറഞ്ഞു വിട്ടു പോയി. എന്റെ കുട്ടിയെ, സ്വന്തം വീട്ടിൽ ഇടം കൊടുക്കാതെ കശാപ്പുകാർക്കു വിട്ടു കൊടുത്തല്ലോ ഞാൻ !’ (ഇതു ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്, കണ്ടിട്ടുണ്ട്.) എന്ന് പറഞ്ഞു കരഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല .

‘എല്ലാവരേയും കൊണ്ട് ‘നല്ല കുട്ടി’ എന്ന് പറയിക്കണം’ എന്നാണ് നിങ്ങളുടെ ചിന്താഗതിയെങ്കിൽ ‘ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ കരയാൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു’ എന്ന് വ്യക്തം. ലോകത്തിൽ എല്ലാവരും ഒരു പോലെയല്ല. എല്ലാവരും നല്ലവരുമല്ല. നിങ്ങളെ ശരിക്കും സ്നേഹിക്കുന്നവർ നിങ്ങളുടെ കണ്ണുനീർ ആഗ്രഹിക്കുകയില്ല. അവർ നിങ്ങളെ , നിങ്ങളുടെ കണിശമായ തീരുമാനങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്യും.

അത് കൊണ്ട്, ‘പോപ്പുലാരിറ്റി കോണ്ടെസ്റ്റിൽ’ ജയിക്കേണ്ട – സ്വന്തം ആത്മാഭിമാനത്തിന്റെ മുന്നിൽ വിജയിയായി നിന്നാൽ മതി എന്ന് നാം തീരുമാനിക്കണം. പ്രതിരോധിക്കേണ്ടത് പ്രതിരോധിക്കണം. കർമ്മമാണ്‌ വിജയം; കരച്ചിൽ പരാജയമാണ്. നാം ഭയന്ന് ഓടിയാൽ, ഏതു നായയും നമ്മുടെ പുറകിൽ കുര ച്ചു കൊണ്ട് വരും. നാമൊന്നു തിരിഞ്ഞു നിന്നാൽ, കൈയിൽ ഒരു വടിയെടുത്താൽ, അവിടെ നിൽക്കും ഏതു ക്രൂര ജന്തുവും .

മരണത്തിൽ, ആത്മഹത്യയിൽ, തോറ്റോടുന്നതിൽ, ഭയത്തിൽ, നിലവിളിക്കുന്നതിൽ, നിശ്ശബ്ദതയിൽ, രോഗത്തിൽ, ആശയറ്റ മൗഢ്യതയിൽ : ഇവയിലൊന്നും ജീവന്റെ അഥവാ പ്രതീക്ഷയുടെ അംശങ്ങളില്ല. കർമ്മത്തിൽ, ലക്ഷ്യത്തിൽ, ഊർജ്ജ ത്തിൽ, ധൈര്യത്തിൽ, ശബ്ദമുയർത്തുന്നതിൽ, കഠിനാദ്ധ്വാനത്തിൽ, ആത്മാഭിമാനത്തെ ഉയർത്തുന്ന എല്ലാ പ്രവൃത്തികളിലും , ജീവന്റെ, ആത്മ തേജസ്സിന്റെ സ്ഫുരണങ്ങൾ ഉണ്ട്.

മറ്റുള്ളവർ എന്ത് പറയും എന്ന് ചിന്തിക്കണ്ട. സമയം വളരെ കുറവാണ് : എന്തൊക്കെ കാണാൻ, കേൾക്കാൻ, അനുഭവിക്കാൻ കിടക്കുന്നു…വല്ലവരും ജല്പിക്കുന്നത് കേട്ട് ദിശ മാറാൻ എന്നെ കിട്ടില്ല എന്ന് തീരുമാനിക്കണം.
നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ വിധാവ്‌ നിങ്ങൾ തന്നെ.

ആ സത്യം മനസ്സിലാക്കിയാൽ, ആ നിമിഷം നിങ്ങൾ വിജയിച്ചു.

കുറച്ചു കാലം കഴിയട്ടെ, എവിടെയോ തളർന്നിരിക്കുന്ന ഒരാൾ, നിങ്ങളുടെ വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ പ്രകാശത്തെ നോക്കി, പ്രതീക്ഷയോടെ എണീറ്റ് അവരുടെ യാത്ര തുടരും.

അപ്പോൾ ശരി, നടക്കാൻ തുടങ്ങാം…മറ്റുള്ളവർ എന്ത് വേണമെങ്കിലും പറയട്ടേ… അവരുടെ സമയം കളയട്ടെ…നമുക്കെന്താ?


Few poems a day…keep the foes at bay

Posted on by ministhy

1.

What have you taught me , dear enemy, I wonder?

To laugh more, work harder, strive stronger.

To be fearless, to be unsurprised by your traps

Snares, stabs behind the back and poison talk.

You know, you help me become better

Pushing me to excel;

I keep in memory

Your glowing eyes in the dark

That wait for my fall, my tears, my despair

It spurs me on higher.

Every foe snapping at my feet,

Gives my sword a sharper glint;

I practice harder to lop off the undesirable.

(I dare you to fight straight.)

**

2.

Alas, dear enemy, you are a coward

Busy collecting evidences to trap others

Forging alliances for subterfuge

Planning, plotting, paying, consolidating

Your existence thwarted by your fears.

A word of caution:

I live knowing fully well

That you will turn my truths

Into untruths, try anything to denounce me.

So, next time you meet me

Pray, do not pretend courtesies;

I have a third eye, you know

Which I was born with.

It tells me exactly

Who is who, and what is what.

I know you.

(I dare you to fight straight.)

**

3.

When they ask me

Why I am not afraid of you,

I quote that proverb

About the brave dying just once.

You die a thousand deaths everyday

Don’t you, dear enemy?

Taunted by your own greed, endless ambition;

Always unsatiated?

Bobbing up and down,

Bowing and scraping

While grinding your teeth?

(I dare you to fight straight.)

**


Flying High, Fearlessly

Posted on by ministhy

Women are often punished for being their true selves. That happens in a patriarchal household , in a patriarchal work environment or a patriarchal social setting.  If a woman is ambitious, capable and talented, the opposition is often brutal in its intensity.

The  Malayalam film, Uyare (At the heights), where the luminescent Parvathy plays the role of Pallavi Raveendran is a wonderfully inspiring movie. Pallavi is a beautiful, talented, committed and brilliant woman who dreams of being a pilot. But she is involved in a very abusive relationship with Govind (played so well by Asif Ali) who is insecure, envious and possessive. He is also vastly inferior when compared with her. Naturally, his suspicious and over controlling nature, his  filthy accusations and demeaning behaviour become too much for Pallavi to bear. And then Govind takes his vicious revenge by throwing acid on her face.

The story depicts how Pallavi faces her agony and the manner in which she fights to overcome her trauma. Helped by her loving father, devoted friends and a supportive young mentor, she regains her confidence and gets to prove to herself that she is indeed exceptional and worthy.

The scene which struck me the most and which echoed something deep within me was when Govind encounters her again in the flight and ends up blaming her for all his misfortunes!

‘You are well settled. You even got a decent compensation. If you think you can enjoy your life while I rot in prison…!’ It is then that she throws a hot cup of coffee on his face, snarling that it will not burn as much the acid which he had thrown on hers.

It is amazing how evil justifies itself and blames everything but itself! I have witnessed it time and again in both personal and professional environments. Perhaps it is lack of a light within. Such people are totally devoid of understanding. They know only one thing: they are always , always, always right. The other person provoked them, you see?

The way evil thinks and acts is actually very predictable.

Pallavi is beautiful and ambitious.

( The abuser’s psyche : Of course, it was her fault. Since she knows I love her, isn’t it her moral responsibility to be less pretty, less visible, less vocal, less successful and exist just for me?)

Pallavi is talented and successful. 

( The abuser’s psyche : It  was all her doing! Why couldn’t she just understand that I am her Lord and Master since she is in a relationship with me? How dare she dress up and go out for dinner with her friends? She must be cheating me with everyone around! And she dared to ask me to get lost when I confronted her?)

Pallavi did not shut herself up or commit suicide after the acid attack.

( The abuser’s psyche : How dare she live? I wanted to destroy her confidence, her verve, her life spirit, her beauty. And yet she dares to show her face to the world? Then, how can I say that I am a man?)

Pallavi got a cool job.

( The abuser’s psyche :Why is she allowed to live with her head high? So long as she is respected, I must be a failure in the eyes of others. How can I stand her happiness?)

Pallavi is respected and admired.

( The abuser’s psyche: And I am suffering  without  a decent job and have to face the criminal case too! Why can’t she just withdraw the case against me? Poor me! She is at the root of all my suffering. She deserved whatever I did to her. Didn’t I love her deeply? Didn’t she lie to me and betray me? How come that she is not facing any setbacks and that life is hitting me instead? That is just not fair. She should suffer. Only then the belief systems I hold will prove true.)

**

If you are in an abusive relationship ( evil has no gender by the way) it is best that you get out as fast as you can. Whether it is a professional or personal relationship, never let the perpetrator get the better of you.

Learn to call a coward, a coward. A damnable person, a damnable person. Keep zero contact with people who drain you. Draw your boundaries strong. And know that walking away from abusers is something to be taught very early in life to our children.

More power to the Pallavis of the world. May we teach our sons and daughters to respect and not control. And that love which is devoid of respect is vile.

***